Week van de Palliatieve Zorg

Toen mijn vrouw Willemijn me vertelde over een vacature voor klusvrijwilliger bij het hospice, hoefde ik niet lang na te denken. Zij is al meer dan twintig jaar zorgvrijwilliger en spreekt altijd vol betrokkenheid over het werk en de mensen daar. Toevallig had ik dat jaar mijn winkel verkocht en had ik juist behoefte om weer wat met mijn handen te doen. Als je dan gevraagd wordt door een organisatie als De Hospicegroep, dan voelt dat als een mooie kans om op een betekenisvolle manier aan de slag te gaan.

Toen ik nog in het ziekenhuis werkte, heb ik veel overlijdens meegemaakt. Wat me altijd bijbleef, waren de mensen die zo graag thuis wilden sterven, maar voor wie dat helaas niet mogelijk was. Dat vond ik schrijnend. Nu, als thuisvrijwilliger, kan ik er wél aan bijdragen dat mensen in hun vertrouwde omgeving afscheid kunnen nemen.

Soms begint iets bijzonders met een enthousiast verhaal van een ander. Zo was het ook bij mij. Een vriendin vertelde hoe fijn ze het vond om als kookvrijwilliger in het hospice te werken. Omdat ik zelf erg van koken houd, dacht ik: waarom zou ik mijn liefde voor koken niet inzetten om iets te betekenen voor mensen in hun laatste levensfase?

Toen ik twee jaar geleden met pensioen ging, wist ik al snel dat ik niet stil wilde zitten. Ik wilde graag iets blijven doen, maar wát dat dan moest zijn, daar had ik nog geen concreet idee van. Totdat een familielid vertelde dat De Hospicegroep op zoek was naar een tuinman. Dat sprak me meteen aan.

Al tijdens mijn werk in het onderwijs had ik belangstelling voor het hospicewerk. De manier waarop je in een kwetsbare fase van het leven zoveel kunt betekenen voor een ander, sprak me toen al aan. Na mijn pensioen werd mijn man ziek en heb ik intensief voor hem gezorgd. Zes jaar na zijn overlijden besloot ik mijn interesse om te zetten in actie: ik meldde me aan als vrijwilliger bij de Hospicegroep.