Zorgvrijwilliger Marja: “Wat een waardevol werk heb ik toch”

Al tijdens mijn werk in het onderwijs had ik belangstelling voor het hospicewerk. De manier waarop je in een kwetsbare fase van het leven zoveel kunt betekenen voor een ander, sprak me toen al aan. Na mijn pensioen werd mijn man ziek en heb ik intensief voor hem gezorgd. Zes jaar na zijn overlijden besloot ik mijn interesse om te zetten in actie: ik meldde me aan als vrijwilliger bij de Hospicegroep.

Eerlijk gezegd was ik bang dat ik te oud zou zijn, ik was inmiddels 74 jaar, maar tot mijn blijdschap werd ik aangenomen. Inmiddels werk ik alweer twee jaar als zorgvrijwilliger, zowel in de woning in Nieuwkoop als in Alphen.

Een ervaring die ik nooit zal vergeten, gaat over een zoon die niet bij het sterven van zijn vader durfde te zijn. Terwijl zijn moeder aan het bed zat, sprak ik uitgebreid met hem. Hij had nog nooit een overlijden meegemaakt en vond het spannend en eng. We praatten over wat hij kon verwachten. Ik merkte dat hij het fijn vond dat ik er voor hem was.

Toen het einde naderde, keek hij toch even om de deur. Hij zei zachtjes tegen zijn vader: “Pap, ik hou van je.”  Dat zijn de momenten waarop ik denk: wat een waardevol werk heb ik toch. Je geeft iets van jezelf, maar je krijgt er zóveel voor terug.

Gevoel van waardering

Ik voel me niet alleen gewaardeerd door de gasten en hun families, maar ook door de verpleegkundigen en het coördinatieteam. Samen maken we het verschil.