Tuinvrijwilliger René: "De Tuin, mijn plek in het Hospice"

Toen ik twee jaar geleden met pensioen ging, wist ik al snel dat ik niet stil wilde zitten. Ik wilde graag iets blijven doen, maar wát dat dan moest zijn, daar had ik nog geen concreet idee van. Totdat een familielid vertelde dat De Hospicegroep op zoek was naar een tuinman. Dat sprak me meteen aan.

Het voelde eigenlijk meteen vertrouwd. Mijn hele leven heb ik in het groen gewerkt: begonnen als groenvoorziener, daarna als onderhoudsassistent en uiteindelijk twintig jaar als beheerder van acht begraafplaatsen. Een wereld waarin je niet alleen met planten en paden werkt, maar ook met mensen, vaak in kwetsbare momenten van hun leven. Die ervaring komt hier in het hospice opnieuw van pas.

Als tuinman ben ik natuurlijk vooral buiten bezig. Snoeien, planten, onkruid wieden, zorgen dat de paden netjes zijn. Maar er gebeurt ondertussen veel meer. Vaak spreek ik gasten of hun familieleden bij de koffietafel, of gewoon als ik aan het werk ben en iemand even een frisse neus haalt. Ik stap niet snel op mensen af, maar een opmerking over de bloemen of de vogels kan zomaar uitmonden in een goed gesprek. Wat ik daarin belangrijk vind: mensen in hun waarde laten.

Juist omdat ik een andere rol heb dan bijvoorbeeld een arts of verpleegkundige, merk ik dat mensen soms makkelijker hun verhaal bij mij kwijt kunnen. Het hoeft niet groots of zwaar te zijn, soms is het gewoon even stilstaan bij iets kleins.

Wat ik bijzonder vind om te zien, is dat gasten hier soms eerst nog opknappen. Dat ze in de tijd die ze hier zijn nog mooie momenten kunnen beleven met hun dierbaren. Die saamhorigheid, tussen gasten, familie, vrijwilligers en medewerkers, is echt bijzonder. Elke schakel is belangrijk. Samen zijn we het hospice.

In mijn omgeving krijg ik vaak vragen over mijn werk hier. Mensen hebben vaak een beeld van een hospice als een plek van alleen maar verdriet. Natuurlijk is er afscheid en verlies. Maar er is ook warmte, verbondenheid, en soms zelfs onverwachte vreugde.

Voor mij is de tuin meer dan alleen groen. Het is het eerste wat mensen zien als ze hier binnenkomen, het visitekaartje van het hospice. En de tuintjes bij de gastenkamers? Dat is soms hun enige uitzicht. Dan moet het gewoon netjes en mooi zijn. Dat verdienen ze.

Elke donderdag ga ik met een tevreden gevoel naar huis. Het is hard werken, maar ik doe het met plezier. En als er af en toe wat extra handen zijn om te helpen, dan zou dat heel welkom zijn.