Zorgvrijwilliger Olga vertelt:
Olga vertelt

Vanaf mijn 50ste wist ik al dat ik dit werk wilde doen. Twee jaar geleden bezocht ik een open dag en had daar een heel bijzonder gesprek met een vrijwilligster die al jaren betrokken was bij het hospice. De passie die zij uitstraalde, trok mij over de streep. Vanaf dat moment telde ik af naar mijn pensioen en wist ik zeker: dan meld ik me aan. Hoewel ik geen zorgachtergrond heb – iets waar ik van tevoren veel zorgen over maakte – heb ik tijdens de introductiecursus genoeg geleerd om mijn werk goed te kunnen doen. En mocht ik ergens tegenaan lopen, dan zijn de coördinatoren altijd bereikbaar. Het is ontzettend waardevol om iets te kunnen betekenen voor mensen in zo’n kwetsbare fase van hun leven. Soms is het een klein gebaar, zoals iemand zijn hand vasthouden of gewoon luisteren. Het geeft mij voldoening om echt de tijd te nemen voor onze gasten, maar ook voor hun families als zij daar behoefte aan hebben. Natuurlijk hebben we ook praktische taken, zoals de was doen, strijken en de vaatwasser leegmaken. Als we tijd over hebben, zorgen we dat alles in het huis goed verzorgd blijft. Tot nu toe zijn er tijdens mijn dienst twee keer gasten overleden. Dat vond ik erg heftig. Het verdriet van de nabestaanden raakt me, vooral als een gast langer bij ons is geweest en we mooie gesprekken hebben gevoerd. Zo’n lege kamer na die tijd is best confronterend. Maar zodra er weer een nieuwe gast binnenkomt die onze zorg nodig heeft, ben ik er klaar voor. Als ik soms aan mezelf twijfel, denk ik terug aan de bemoedigende woorden op het geeltje dat ik kreeg bij mijn certificaat: “Vertrouw op jezelf, want je weet het best!” Dat geeft me nog steeds het vertrouwen dat ik nodig heb.