Coördinator Wilrieke Wildeman vertelt
De dag begint vroeg. De vrijwilligers hebben alles al voorbereid: vers gezette koffie en thee, en de huizen zijn sfeervol versierd met kerstversiering. De eerste familieleden druppelen binnen, en worden gastvrij ontvangen met koffie en wat lekkers. Er hangt een warme, huiselijke sfeer.
Halverwege de ochtend ontstaat er een kleine technische uitdaging; een lamp in een van de gastenkamers weigert dienst. Een mailtje naar onze klusjesman is voldoende. Hij laat alles vallen en staat binnen een halfuur op de stoep. Het raakt me hoe vanzelfsprekend het voor hem is om meteen te komen helpen. Geen klacht, geen aarzeling – gewoon er zijn.
Tijdens het diner, voorbereid en uitgevoerd door diverse kookvrijwilligers, schuiven verschillende gasten en familieleden aan. Het voelt alsof de tijd even stil staat aan die lange mooi gedekte eettafel. Iedereen deelt verhalen, soms met een lach, soms met een traan. De gesprekken zijn oprecht en intens; er is ruimte voor verdriet, maar ook voor herinneringen vol vreugde. Het blijft bijzonder om te zien hoe mensen juist in zulke kwetsbare momenten openbloeien en verbinding vinden.
Een van onze gasten is niet comfortabel, ik heb regelmatig overleg met vrijwilligers en verpleegkundige en er wordt alles op alles gezet om deze gast en zijn naasten het comfort te bieden wat hen zo gegund is. Niet lang daarna zal deze gast overlijden, de familie is vol van verdriet maar ook dankbaar voor alle goede zorg die ze hebben mogen ontvangen in deze dagen, waardoor deze als heel waardevol zijn ervaren.
Als coördinator observeer ik en voel ik dit alles. Ik zie hoe onze vrijwilligers een hand op een schouder leggen, een kopje thee brengen, een bed opmaken zodat iemand nog naast zijn geliefde kan slapen of gewoon in stilte naast iemand zitten. Kleine gebaren, maar van onschatbare waarde. Het ontroert me diep. Ik zie de kracht van menselijkheid, van er simpelweg écht zijn voor elkaar.
Wanneer de avond valt, branden de kaarsen in de huiskamers zachtjes. De rust keert terug. Het hospice is een plek waar het leven in alle facetten geleefd wordt, zelfs – of misschien juist – tijdens Kerst. Ik voel me dankbaar en trots om deel uit te mogen maken van dit bijzondere samenspel van zorg, warmte en betrokkenheid.
Tweede Kerstdag in het hospice laat mij opnieuw zien hoe belangrijk het is om er voor elkaar te zijn. Het zijn dagen zoals deze die het werk als coördinator zo betekenisvol maken. Een dag vol liefdevolle herinneringen, verbondenheid en diepe menselijkheid.